Als kind had ik al snel in de gaten dat ik ‘anders’ was. Ik kon met dieren communiceren en was het liefst met de honden in de natuur aan het ‘zwerven’ met een rugzakje eten en drinken voor onderweg. Achter ons huis lag een maisveld en daar kon ik uren in liggen om te staren naar de wolken die allerlei vormen aannamen. Daar waande ik mij in vrijheid zonder mensen om me heen. Ik vond grote mensen ingewikkeld, de huisdieren waren mijn echte vrienden. In de rugzak verzamelde ik insecten en blaadjes om thuis te bekijken onder de microscoop. Als het regende dan trof je mij aan tussen de boeken, ik las veel. Hoe dikker het boek hoe beter. Op school had ik wat minder aansluiting, ik kon met iedereen wel goed overweg maar vaste vrienden bleven uit tot de middelbare school.

Tijdens de middelbare schooltijd ben ik mijzelf een beetje verloren. Als ik terugkijk zie ik een meisje die een zorgrol op zich nam, haar emoties wegslikte en veel te vroeg in een serieuze relatie stapte. Maar het contact met die nieuwsgierige leergierige `ik’ bleef gelukkig. Ik las veel kranten en opinieweekbladen en raakte geïnteresseerd in maatschappelijke vraagstukken en was dus veel bezig met de wereld om mij heen. Dat was de reden dat ik journalistiek ging studeren, ik wilde de wereld de waarheid vertellen. Pas jaren later begreep ik dat mijn maatschappijkritische houding te maken had met een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en vrijheid. Weer later kon ik dit koppelen aan mijn hoge gevoeligheid waardoor er veel puzzelstukjes op hun plaats vielen. Ik ben mezelf steeds beter gaan begrijpen en ontmoette ik mensen in mijn leven die mij nieuwe kennis aanreikten. Tot op de dag van vandaag.

Het kind in mij spreekt:

“Alles wat er om mij heen gebeurt voel ik; emoties van andere mensen, de gevoelens bij de dieren, het praten van de bomen, de trilling van de kleuren en de vrijheid die ik in het water voel. Ik voel me al veel te vroeg verantwoordelijk voor zaken die niet van mij zijn maar mijn zorgzaamheid kan ik niet uitschakelen. Ik kan me boos voelen maar dat hou ik voor mezelf. Ik kan me verliezen in de mooiste boeken, tekeningen maken en toneelstukjes opvoeren. Het liefst ga ik op avontuur op zoek naar spannende plekken op aarde, stiekem hopend op het vinden van een gewond dier om te kunnen verzorgen. Dierenarts worden is mijn droom.”

De inzichten die ik heb verkregen door onderzoek naar mezelf hebben mij gebracht waar ik nu ben. Wetende dat er maar één wet is en dat is de Wet van EEN. De wet dat alles met elkaar verbonden en dat afgescheidenheid een illusie is. Je afscheiden voelen is slechts een toestand die we zelf creëren via gedachten. En die gedachten kunnen ontstaan door de dingen die we aannemen in ons leven, over onszelf, anderen of een situatie. Als we dit proces eenmaal begrijpen dan ervaar je werkelijke vrijheid, wetende dat de sleutel tot oplossingen altijd in onszelf zit.

Tot op de dag van vandaag leer ik elke dag bij en verdiep ik mij in de ware kennis van het leven; leven vanuit het hart, onvoorwaardelijk en met mededogen naar jezelf en de wereld.

Ik neem je graag mee op dit avontuur.

Nathalie